Ik heb met A. afgesproken vóór Burger King op Haarlem CS. Hij komt uit een warm, Afrikaans land vol onrust en conflicten. Ik herken hem aan zijn zoekende blik en samen lopen we naar het café op de hoek. A. wil roken, dus gaan we buiten zitten op het terras.
Hij vermijdt zorgvuldig oogcontact als hij van wal steekt. “Wow! Je bent de allereerste persoon met hiv die ik ontmoet. Je ziet er tamelijk normaal uit.” Hij lacht een prachtige rij witte tanden bloot. We babbelen wat, maar al gauw komt het hoge woord eruit: “Ik wil zelfmoord plegen. Mijn pillen sla ik nooit over, mijn hiv is onder controle, maar ik hou het gewoon niet langer vol. Dit is geen leven, het is overleven.”
Elke avond als hij gaat slapen, kijkt A. naar dezelfde filmscène in zijn hoofd: soldaten verkrachten zijn beide zussen keer op keer en dwingen hem urenlang om toe te kijken. Telkens weer hoort hij hun geschreeuw.
Deze beelden kan hij alleen stopzetten met een flink aantal flessen bier. Soms drinkt hij de hele nacht door, totdat hij uitgeput op de bank in slaap valt. Als hij tegen de middag wakker wordt, staat de tv nog aan.
“De eenzaamheid is een gewoonte geworden”, vertelt hij. “En ik ben altijd op mijn hoede, want stel dat ik mijn geheim over hiv verklap. Vrienden belden me vaak om af te spreken, maar omdat ik altijd bang was dat ze erachter kwamen, zei ik maar dat ik geen tijd had. Zo langzamerhand is het bellen gestopt.”
Weemoedig staart hij voor zich uit, terwijl een zware regenbui losbarst. Even voel ik me extreem machteloos. Gelukkig weet ik de neiging te onderdrukken om hem te troosten met lege, sussende woorden. We zwijgen en ik voel hoe mijn voeten langzaam natregenen.
Dan verbreekt hij de stilte: “Ik voel me nog steeds verdrietig en schuldig, maar dit is een nieuw begin. Nu ben ik niet meer alleen. Eindelijk kan ik mezelf gaan accepteren.”
Tekst Mirjam Schulpen Illustratie Karina Grens
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #14.
