Eindhoven, Leeuwarden, Groningen, Montreal, Sydney, Parijs, Haarlem en nu weer Groningen. Rob is een echte wereldburger. Als medewerker van diverse luchtvaartmaatschappijen maakte hij bovendien vrienden tot in alle uithoeken van deze planeet.
Zijn wieg stond 73 jaar geleden in een Eindhovens huis van katholieke ouders. Rob herinnert zich zijn moeder als lief en zorgzaam. ‘Mijn vader was autoritair en niet in staat gevoelens te uiten. Het werkte zó beklemmend op me, dat ik besloot uit Nederland te vertrekken.
Ik merkte dat ik “anders” was, toen ik ging puberen. Ik wilde niet met vriendjes achter de meisjes aan. Gaat wel weer over, dacht ik, maar het gevoel werd steeds sterker. Ik ging uitgebreid experimenteren met een schoolvriendje waar ik vaak logeerde.
Daar kwam een einde aan toen we verhuisden naar Leeuwarden. Het voelde als emigreren. In heel Friesland was er alleen in Bolsward een katholieke hbs. Daar stuurde mijn vader mij naartoe.’
Verliefde sergeant
Na het eindexamen moest Rob in militaire dienst. Daar werden zijn sluimerende homoseksuele gevoelens weer aangewakkerd. ‘Ik kreeg een verliefde sergeant achter me aan. Ik verzette me ertegen, maar vond het ook erg opwindend. Nadat ik was afgezwaaid, schreef hij me brieven. Mijn moeder ontdekte ze – mijn coming out was een feit.’
In 1963 ging Rob op zichzelf wonen. Hij verhuisde naar Groningen en werd management trainee bij V&D. Hij raakte bevriend met een collega die er net als hij van droomde Nederland te verlaten. ‘Ik wilde zover mogelijk bij mijn vader vandaan. Als ik mijn ouders bezocht, werd er niet gesproken. Dat stilzwijgen hield ik niet meer uit. Ik moest me ervan bevrijden!’
‘In kranten werd opgeroepen naar Canada te komen. Met de juiste papieren werd zelfs alles voor je betaald. Mijn collega en ik besloten te gaan. Toen in 1965 alles was geregeld, haakte hij af en ben ik alleen naar Montreal geëmigreerd.’
Daar kreeg Rob zijn eerste echte vriend. Die leerde hem de gay scene kennen. ‘In Canada kwam ik pas echt uit de kast. We zijn vier jaar bij elkaar gebleven. Samen verruilden we in 1968 Canada voor Australië.
Relatie op afstand
Down Under in Sydney liep onze relatie op de klippen en werd ik voor het eerst in mijn leven echt verliefd. Na bijna een jaar samen koos deze man helaas voor een ander. Ik heb lang gerouwd, maar leerde uiteindelijk weer iemand kennen. Zijn nieuwe liefde wilde echter naar de VS.
We kregen een relatie op afstand, want ik bleef in Australië toen hij vertrok. Omdat ik werk had gevonden als vertegenwoordiger bij een Franse luchtvaartmaatschappij, kon ik hem vaak bezoeken. Maar er kwamen ook veel losse relaties naast.’
In 1973 herenigde het vriendenstel zich in Europa. Parijs werd de nieuwe woonplaats. Rob werkte inmiddels bij Gulf Air en reisde de hele wereld over. ‘Ik maakte overal vrienden. Maar toch werd het werk saai. Met een vriendin begon ik in Parijs een restaurant voor sandwiches, een vernieuwend concept in die tijd.
Voor de zekerheid bleef ik ook bij Gulf Air werken, maar het restaurant liep zo goed dat we besloten een tweede en zelfs derde locatie te openen. Met nummer drie namen we een te groot risico. Onze schuldenlast werd torenhoog.’
Oorlog
Begin jaren ‘80 stak aids de kop op. Zo nieuw en onbekend, dat het eerst homokanker werd genoemd. ‘Het was een onwerkelijke tijd, voor mij een beetje vergelijkbaar met een oorlog waarin je constant vrienden en bekenden verliest. Ook mijn Australische vriend bezweek eraan.
Ik was ervan overtuigd dat ik eveneens snel zou sterven. Testen had geen zin, vond ik. Er was toch geen medicijn. Pas toen AZT als eerste hiv-remmer beschikbaar kwam, heb ik dat wel gedaan. In 1986 werd ik positief getest, maar de infectie is dus van eerder.
Er was weinig bekend over AZT, ik kreeg het in veel te hoge doseringen. Dat zorgde voor nare bijverschijnselen. Bovendien werd het virus al snel resistent voor AZT. Gelukkig kon er later overgestapt worden op een nieuw ontwikkelde hiv-remmer.
Ik besloot de restaurants te verkopen, met het geld de opgebouwde schulden af te lossen en terug te keren naar Nederland. Omdat aids begin jaren ‘90, ondanks steeds meer medicijnen, nog altijd levensbedreigend was, werd het Haarlem. Bij mijn broer en schoonzus, want ik schatte mijn overlevingskansen nog steeds laag in. Zij konden me dan verzorgen.’
Lees de rest in hello gorgeous #12
Tekst Frank Rietveld Fotografie Linelle Deunk
