Joost (64) ontmoette Keng (32) dit jaar voor het eerst in Thailand na lang digitaal contact met elkaar te hebben gehad. ‘Hij heeft iets wat ik vertederend vind. Iets jongensachtigs.’
‘Meerdere malen ben ik mijn Keng op het internet tegengekomen, en vele malen is het contact weer verwaterd. Het begon tien jaar geleden toen ik hem voor het eerst trof op een internationale datingsite. Dit zou nou de ideale man zijn, was het eerste dat ik dacht. We raakten aan de praat en wisselden foto’s uit. Hoewel het erg leuk was, heeft het contact niet doorgezet. Het is er gewoonweg niet van gekomen.’
Kriebels
‘Jaren gingen voorbij, totdat ik hem twee jaar geleden weer op het internet voorbij zag komen. Ik kreeg dezelfde kriebels als bij ons eerste internetcontact. Ik vertrok voor een vakantie naar Thailand en besloot hem uit te nodigen op het eilandje waar ik verbleef. Alhoewel wij nu vele kilometers minder van elkaar verwijderd waren, lukte het opnieuw niet om af te spreken. Pas later hoorde ik het verhaal erachter.
De partner van Keng had aids en was in zijn laatste levensfase beland. Alhoewel Keng door zijn partner gestimuleerd werd om een nieuwe liefde te vinden, wilde hij niets liever dan bij zijn zieke partner zijn. Een ontmoeting bleef wederom uit en het contact werd minder.
In de zomer van vorig jaar dook Keng weer op. Hij bleek bevriend te zijn met vrienden van mij die in Bangkok wonen. In eerste instantie herkende hij mij niet. Ik liet hem foto’s en gesprekken zien die ik bewaard had. Vanaf dat moment zijn we iedere dag gaan chatten. Tot januari van dit jaar, want toen ontmoette ik hem voor het eerst in levende lijve in Thailand.’
Clichés
‘Natuurlijk heb ik erover nagedacht. Er bestaan clichés over internetrelaties, en over een liefde in Thailand al helemaal. Ik wil graag met iemand samen zijn waarbij niemand bijgedachten heeft. Met zijn 32 jaar is Keng de helft van mijn leeftijd. Het vooroordeel van een oudere man in Thailand met een zogenaamde jongere moneyboy ligt dan al snel op de loer.
Over de chat had Keng al vrij snel laten weten dat hij hiv heeft. Ik was niet verbaasd. Keng heeft immers zijn partner verloren aan aids. Voor mij doet dat er niet toe: een ziekte is gewoon een ziekte. Het beïnvloedt hooguit je leefstijl.
Ik heb vanaf het begin de hiv-epidemie in Nederland meegemaakt. Als horecamedewerker in Amsterdam stond ik overal met mijn neus bovenop. Je kon je laten testen, maar medicijnen bestonden in die tijd nog niet. Het zou dus alleen maar een stempel op je leven drukken: met hiv zou je leven na twee jaar afgelopen zijn.
In mijn eigen kring ben ik zo’n 60 procent van mijn vrienden verloren aan aids. Het is zelfs voorgekomen dat ik twee begrafenissen op één dag had. Mijn leefstijl verschilde niet veel van die van mijn vrienden. Ik was ervan overtuigd dat ik hiv had.
Ik besloot om mij niet te laten testen en ging er vanuit dat het binnenkort over zou kunnen zijn. Ik wilde geen doodvonnis, maar besloot te leven als zijnde hiv-positief en paste mijn leefstijl aan. Ik leidde mijn leven alsof ik niet al te lang meer te leven had: ik haalde eruit wat erin zat. Deze periode eindigde echter niet na twee jaar, en ook niet na vier, zes of acht jaar.’
Lees de rest in hello gorgeous #11
Tekst Lisan Jansen Lorkeers Fotografie Corinne de Korver
