Aidshoer

Ik kwam mijn stamkroeg binnen en ging richting onze vaste hoek. Daar was het behoorlijk vol. Behalve mijn vrienden stond er een groepje onbekende jongemannen gezellig biertjes te drinken. De stemming was uitgelaten, een beetje uitdagend zelfs.

Eén van hen – hij was zeker half zo jong als ik – keek mij indringend aan en vroeg of ik het naar mijn zin had. Al snel waren we in een geanimeerd gesprek. Toen ik antwoord gaf op zijn vraag wat voor werk ik deed, trok hij een vies gezicht en zei: ‘Oh, dan hebben jullie bij Soa Aids Nederland zeker allemaal aids?’ ‘Nee, niet allemaal, maar ik ben inderdaad hiv-positief.’

Hij keek mij schaapachtig aan en stamelde: ‘Wat ontzettend stom om dit te zeggen, ik weet niet waarom ik dit zei’. Er volgde een ongemakkelijke stilte en ik dacht na over wat ik zou gaan antwoorden.

Toen kwam hij met zijn verhaal. ‘Weet je, ik heb zelf ook al lang hiv, maar bijna niemand weet het. Ik raakte op mijn 14e geïnfecteerd door mijn allereerste sekscontact en ben erg ziek geweest. Ik heb lang in het ziekenhuis gelegen en dacht dat ik dood ging. In mijn dorp werd vaak over mij geroddeld. Andere homo’s noemden mij “aidshoer” en ze waarschuwden elkaar voor mij. Nu gaat het gelukkig goed. Ik praat er alleen met niemand over, behalve met mijn internist en hiv-consulent. En mijn partner weet het.’

Ik werd aan zijn man voorgesteld en met beiden heb ik lang gesproken. Verdriet, ellendig geworstel en (zelf)stigma kwamen naar boven. Zijn vriend vroeg wat ik had gedaan, dat zijn man zo voor het eerst spontaan over zijn hiv sprak. De hiv-positieve jongen antwoordde dat toen hij mij zag, er iets aan mij was dat maakte dat hij mij moest aanspreken. ‘Ik voelde gewoon dat ik met jou moest praten.’

Mijn vrienden heb ik amper gesproken die avond. Sorry, guys.

Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #11

Tekst Bertus Tempert Illustratie Karina Grens