Ik ontmoette hem tijdens een spirituele zomercursus op het Drentse platteland.
Mijn vriend had me een paar weken eerder verlaten. Met het hart nog vol van liefdesverdriet leek het me verstandig om eindelijk eens een tijdje alleen te blijven. Geen mannen, geen liefdesgedoe. Ik had behoefte aan rust en bezinning. Mediteren in de natuur, workshops volgen, mezelf terugvinden, dat zou ik gaan doen.
De cursisten konden overnachten op een prachtig groen kampeerveld. Voor het eerst sinds jaren zette ik met veel geklungel mijn tentje op. Op gepaste afstand van die van hem. Ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken, terwijl hij deed alsof hij een boek las.
Qua uiterlijk was hij niet mijn type: blond haar, blauwe ogen. Maar toen hij bij de lunch tegenover mij kwam zitten, zag ik dat hij een mooi lang en gespierd lijf had. Terwijl we aan de praat raakten, begonnen zijn pretoogjes steeds ondeugender te blinken. Zoals altijd wanneer ik iemand leuk vind, voelde ik me verlegen worden.
Het gesprek kwam op werk en hij vroeg: ‘Hoe komt het dat je mensen met hiv bent gaan helpen?’ Eigenlijk wilde ik het deze week helemaal niet over hiv hebben. Ik wilde geen medelijden, geen heftige reacties. Maar voor ik het in de gaten had, was het er al uit. Keek hij verward, geschrokken? Blozend stelde hij me een paar vragen. Was ik maar niet zo’n flapuit, dacht ik nog. Hoe zou hij hier mee omgaan? ‘Dus in principe kun jij heel moeilijk iemand infecteren? Goh, dat wist ik niet.’ Keek hij nu een beetje opgelucht?
Zo onopvallend mogelijk checkte ik de pretlichtjes: ze waren er weer. Inmiddels waren onze borden al een tijdje leeg. Er fladderde iets door mijn buik toen hij vroeg: ‘Heb je zin om samen uit te buiken in de hangmat?’
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #10
Tekst Mirjam Schulpen Illustratie Karina Grens
