Over taboes kan Peggy (60) zeker meepraten: zij is transgender, heeft hiv en is getrouwd met een vrouw, die ook nog eens 27 jaar jonger is. Over de meeste aspecten in haar leven is Peggy openhartig. Maar ze durft niet altijd alles te vertellen, omdat ze tegen vooroordelen en soms haar eigen onzekerheid aanloopt.
‘Ik kom uit een gezin met zeven kinderen en vanaf het begin was ik anders. Als één na jongste broertje speelde ik liever met poppen. Het bleef daar echter niet bij. Ik was opstandig en maakte ruzie met iedereen. Achteraf gezien had dat misschien met frustratie te maken, omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Letterlijk.
De situatie werd blijkbaar zo onhoudbaar, dat mijn ouders besloten mij uit huis te laten plaatsen. Ik ben opgegroeid in verschillende kindertehuizen en heb daardoor nooit een hechte band met mijn familie kunnen opbouwen. Tot op de dag van vandaag heb ik geen contact met mijn broers en zussen, maar dat heeft ook te maken met de keuzes die ik later in mijn leven heb gemaakt.’
Vrouwelijke gevoelens
‘Ik groeide op en trouwde. Dat huwelijk heeft dertien jaar stand gehouden. Als jongeman openbaarden zich vrouwelijke gevoelens, maar daar had ik tijdens mijn huwelijk weinig last van. Begin jaren ‘90 kwamen deze gevoelens echter in toenemende mate terug. Ik vertelde mijn vrouw hierover, maar zij kon er niet mee omgaan. Ze wilde niet getrouwd zijn met een man die zich eigenlijk vrouw voelde.
We besloten uit elkaar te gaan en zijn altijd vrienden gebleven. Ze hielp me met het inrichten van mijn nieuwe huis en heeft me gesteund in de ontwikkeling die ik daarna doormaakte. Helaas is ze een paar jaar later overleden.’
Travestiet
‘Toen ik gescheiden was, kon ik me helemaal over-geven aan mijn vrouwelijkheid. Ik leefde gedeeltelijk als travestiet en voelde me daar goed bij. Ik durfde meteen met vrouwenkleren over straat te gaan en had het geluk dat ik een baas had die me begreep. Ik werkte een paar dagen als man voor hem in de buitendienst en één dag per week mocht ik als vrouw bij hem op kantoor werken.
Ik ben nooit het type drag queen geweest. Geen boa’s en nepwimpers voor mij. Ik kleedde me als vrouw het liefst zo naturel mogelijk. Dat doe ik nog steeds. Ik sprak met kennissen die zeiden: “Jij ben geen travestiet, Peggy. Jij bent een echte vrouw”. Zo voelde ik het ook. Daardoor begon ik steeds meer te fantaseren over hoe het zou zijn om écht als vrouw door het leven te gaan.’
Positief
‘Op een gegeven moment werd ik ziek. Ik had een zware longontsteking en uitslag op mijn lippen. Mijn toenmalige huisarts wilde een hiv-test laten doen. Ik maakte me daar niet zoveel zorgen over. Ik had altijd langdurige, monogame relaties gehad en als ik tussendoor seksueel contact had, dan deed ik het veilig. Ik ging naar de huisarts voor de uitslag en toen bleek ik toch positief.
Ik schrok ontzettend. Hoe lang heb ik nog?, vroeg ik de dokter. Ik dacht dat mijn leven afgelopen was, mijn wereld stortte in. Ik wist ook te weinig over hiv. Mijn huisarts verwees me door naar het AMC. De hiv-behandelaar daar heeft me alles over de ziekte verteld en me op de medicatie gezet. Dat sloeg direct goed aan. Ik ben blij dat ik de partners die ik in de tussentijd had, niet geïnfecteerd heb.’
Nieuw leven
‘De behoefte om echt als vrouw door het leven te gaan werd steeds sterker. Via een vriendin kwam ik bij het VU Medisch Centrum (VUMC) terecht. Ik kreeg een intakegesprek waarbij ze me vertelden wat ik allemaal kon verwachten als ik me liet opereren. Daarna hoorde ik zes maanden niets meer. Dat doen ze om je de gelegenheid te geven goed na te denken of je het echt wilt. Na dat halve jaar had ik een afspraak met een psycholoog om te praten over mijn besluit. Ik wilde verder, dat was duidelijk.
Lees de rest in hello gorgeous #9
Tekst Charlot Spoorenberg Fotografie Linelle Deunk
