Ze zijn broers, beiden homoseksueel en allebei geadopteerd uit hetzelfde kindertehuis in Colombia. En elkaars beste vriend. Maar de één is hiv-positief, en de ander niet. Hoe is dat?
Den Haag, een warme julidag. André (32) komt net van zijn werk en zijn broer Wilford (36) staat in een file. Het koffiehuis waar we om vijf uur hebben afgesproken, blijkt precies om die tijd de deuren te sluiten. Op de stoep wachten André en ik op Wilford.
Hij heeft niet gezegd waar de file staat en hoe lang het nog gaat duren, dus we beginnen maar vast met wat achtergrondinformatie.
Geboren en getogen in Friesland, was dat niet raar? Voelden zij er zich wel thuis? Typisch een vraag van iemand die er niets van snapt.
‘Natuurlijk wel, we hebben een geweldig fijne jeugd gehad. We waren zo welkom, het was er veilig en Friesland is een goede provincie om in op te groeien. Met elkaar praten we zelfs Fries, bijvoorbeeld als we telefoneren’, grinnikt hij. ‘Dan zie je sommige mensen wel eens vreemd kijken, want we zien er natuurlijk totaal niet Fries uit.’
Veilig opgegroeid
Wilford benadrukt dit nog eens nadat hij zich bij ons heeft gevoegd. Hij en André groeiden op in een liefdevol en stabiel gezin. Hun ouders waren zachtaardige mensen, die hen onvoorwaardelijk in hun hart sloten. Wilford was veertien maanden oud, toen hij werd opgehaald. André was, toen hij drie jaar later naar Nederland kwam, een maand of vier.
Wilford: ‘Onze moeder was chronisch ziek. Ze heeft een niertransplantatie ondergaan, waarvoor mijn vader een nier heeft afgestaan. Zoiets is natuurlijk heel bijzonder. Door haar hebben we van dichtbij meegemaakt hoe ingrijpend het kan zijn als je lichaam niet wil meewerken. En hoe belangrijk liefde, warmte en zorg voor elkaar zijn. Dat heeft ons gevormd. Ondanks de ziekte van mijn moeder was onze jeugd warm en zijn we veilig opgegroeid, dat had echt niet beter gekund.’
Kleinkinderen
Wilford kwam als eerste uit de kast. ‘Ik was 18 of 19 jaar. Mijn ouders waren allebei zeer gelovig, maar voor mijn vader telde vooral dat ik gelukkig was. Die had er niet zo veel moeite mee. Mijn moeder vond het aanvankelijk vanuit haar geloofsovertuiging moeilijk te accepteren, maar toen ze het eenmaal voor zichzelf had aanvaard, heeft ze er nooit meer problemen mee gehad.’
André: ‘Wilford heeft voor mij de weg bereid. Toen onze ouders hoorden dat ik ook homo ben, was het enige waar ze allebei moeite mee hadden dat ze geen kleinkinderen zouden krijgen. Gelukkig kon ik hen vertellen dat je tegenwoordig als homo ook kinderen kunt krijgen. Ik was vast van plan om kinderen te adopteren. Ik ben zeven jaar getrouwd geweest, we waren al bezig met een adoptieprocedure, maar twee jaar geleden zijn we gescheiden. Mijn ouders hebben dat niet meer meegemaakt, zij zijn in 2005 en 2006 kort na elkaar gestorven op veel te jonge leeftijd. Mijn moeder overleed aan haar ziekte, mijn vader kreeg anderhalf jaar later een fataal auto-ongeluk.’
Kindertehuis
André: ‘In 2012 zijn we naar Colombia gegaan, naar het kindertehuis waar we vandaan kwamen. We hebben gesproken met de mensen daar en kregen de mogelijkheid om onze dossiers in te zien. Wilford heeft zijn dossier ingekeken. Hij is ook van plan zijn biologische moeder te ontmoeten. Ik heb die behoefte niet, ik vind het goed zoals het is.’
Wilford: ‘Mijn biologische moeder was 15 jaar toen ze mij kreeg. Veel te jong om een kind groot te brengen en zeker niet in de omstandigheden waarin ze toen zat. Ze heeft mij afgestaan en dat is het beste wat ze had kunnen doen. Ik zou haar dat willen zeggen en daarvoor willen bedanken. Ik denk dat je je als moeder altijd af zult vragen wat er van je kind terecht is gekomen. Nou, dit kind had het niet beter kunnen treffen. Dat mag ze weten. Jammer genoeg is het heel moeilijk haar op te sporen. Ik hoop dat het lukt.’
Doorstart
Wilford: ‘Ik ben sinds juni 2011 hiv-positief. Ook mijn man heeft hiv. Ik laat me elke drie maanden testen op soa’s, dat vind ik een verplichting tegenover mezelf en anderen. Je moet dat ook wel doen als je een open relatie hebt. Ik wist al dat je in principe normaal kunt functioneren als je hiv-positief bent. Het zette niet mijn hele leven op zijn kop, maar ik ben er wel door veranderd. Het oplopen van het hiv-virus heb ik als een goede doorstart ervaren. Ik werd met beide benen op de grond gezet en begon ook een nieuw leven: ik werkte bij een bank maar kon daar nooit mijn draai vinden. Nu ben ik me aan het omscholen tot docent Engels.’
Relativeren
Wilford: ‘Door de ziekte van mijn moeder en de dood van mijn ouders heb ik ook veel leren relativeren: er hoeft maar iets te gebeuren of het is afgelopen.’
André: ‘Het auto-ongeluk van mijn vader heeft me in eerste instantie een beetje bang gemaakt, juist omdat het zomaar voorbij kan zijn. Maar het heeft me ook geleerd dat je soms gewoon maar moet doen en het leven over je heen moet laten komen.
Ook ik ben opnieuw begonnen met mijn leven. Na mijn scheiding vertrok ik uit het Noorden en ging naar Amsterdam. Ik liet alles achter me. Inmiddels begin ik weer een nieuw leven op te bouwen.’
Lees de rest in hello gorgeous #8
Tekst Marleen Swenne Fotografie Henri Blommers
