Hans(65) werd verliefd op Marjolein(51) toen hij al wist dat zij hiv heeft. Dat was in 1994, Marjolein zou nog maar kort te leven hebben. Inmiddels, twintig jaar verder, is hij nog steeds stapelgek op haar ‘en dat gaat maar niet over’.
‘Marjolein en ik kenden elkaar al acht jaar. Zij werkte bij een bedrijf dat postproductie deed voor reclames, daar kwam ik wel eens als klant. Op een feestje is opeens de vlam in de pan geslagen. Misschien wel door de stand van de maan en de planeten, of de westenwind, wie zal het zeggen? Hoe dan ook: die vlam is vanaf 11 mei 1994, altijd hoog blijven branden. Ik wil nog steeds een bordje maken met die datum erop voor in de tuin.
Een paar maanden daarvoor kreeg ik onverwacht bezoek van een vriend. “Ik mag het eigenlijk niet vertellen, maar die Marjolein, je weet wel, die heeft aids en gaat dood”. Ik was flabbergasted, maar had nog geen persoonlijke betrokkenheid met haar. Marjolein was toen 32, een prachtige vrouw.
We schelen dertien jaar en ik was op dat moment vijf jaar alleen, gescheiden na een huwelijk van zeventien jaar. Zij was voor mij onbereikbaar, ik had nooit gedacht dat het iets zou kunnen worden.’
Joep Lange
‘Op dat feestje nam Marjolein het initiatief. Ze drukte mij tegen de muur en kuste me. Daarna zijn we naar mijn huis gefietst. Meteen toen we boven waren zei ze: “Ik moet jou wel eerst wat vertellen”. Ik wist natuurlijk wat er zou komen, maar heb haar laten uitpraten. Ik wilde graag weten wat zij zelf over haar hiv zou zeggen.
In het begin van onze relatie was het natuurlijk wel zoeken: hoe moet dat met seks en zo? Mijn instelling was: jij weet er veel meer van, zeg maar wat er wel en niet kan, ik volg jou. Ook ben ik meteen aan het lezen geslagen. Ik was in 1994 een vroege internetgebruiker, dus kon ik veel specialistische berichten uit de medische wereld lezen. Het was een tijd van verwarring. We hadden eerder professor Buck gehad, die beweerde dat hij aids de wereld uit zou helpen.
Andere mafkezen meenden dat je met vitamines aan de gang moest, of dat aids een gevolg was van een ongezonde levensstijl.
Joep Lange is altijd Marjolein’s behandelaar geweest. Een geniaal en heel bijzonder mens. Ik ben af en toe mee geweest op consult. Ik weet nog dat hij Marjolein meedeelde: “Ik weet precies wat ik jou wil geven aan medicatie. In Amerika is het geregistreerd en verstrekken ze het al. Maar ja, dat haal jij niet meer”. Joep heeft er toen bij minister van Volksgezondheid Els Borst op aangedrongen dat die pillen wel op tijd kwamen. Het is onbevattelijk dat juist zij er beiden niet meer zijn.’
Oplosmiddel
‘In de eerste tijd van onze relatie heb ik wel gedacht: ik ben me aan het hechten aan iemand die dood gaat. Hoe moet dat? Kun je, als een schaker, een soort strategie uitdenken? Maar dat kan dus helemaal niet, het point of no return was al gepasseerd. En als je eenmaal in die ogen van Marjolein hebt gekeken, ben je sowieso al verkocht. We hebben er in het begin samen veel over gepraat en het had ook wel iets moois. De ziekte was een soort oplosmiddel voor alle onbelangrijke muizenissen. Er is maar één ding, en dat gaat over leven en dood. Mijn huis aan de Zaan in Zaandam was net klaar, en Marjolein en ik zaten op de steiger naar de ondergaande zon te kijken. Dat voelde als een groot drama. Er was nog niks, alleen monotherapie met AZT of DDI. En zij kreeg al opportunistische infecties.
In september van dat jaar ging ze met een vriendin naar Ecuador op vakantie. Daar is haar tas met pillen van het dak van een bus gevallen. Ze faxte mij: “Shit, pillen kwijt, wat moet ik nu, kun jij iets via Joep regelen?”. Haar vader heeft toen meteen bij Joep Lange de pillen opgehaald en ik ben op de eerste de beste vlucht naar Ecuador gestapt. Al die pillen de grens overkrijgen vond ik nog niet zo’n probleem, maar hoe uit te leggen dat ik een koffer vol met damesondergoed bij me had?’
Lees de rest in hello gorgeous #8
Tekst Thijs Timmermans Fotografie Jan van Breda
