Anderen helpen staat bij Wil Groot, oprichter van Stichting Willen & Doen, hoog in het vaandel. Zijn stichting zet zich in voor aidswezen in Zuid-Afrika. ‘Hun ouders kunnen we ze niet teruggeven maar wel een dak boven het hoofd, goede voeding, medische verzorging of gewoon een arm om hun schouders.’
‘In 2007 kreeg ik van een vriend het boek 28: verhalen over aids in Afrika. In het boek las ik een relaas over een vrouw die haar acht kinderen was verloren aan aids en nu zorgde voor haar zeventien kleinkinderen. Haar kleindochter van 14 was zwanger en ze maakte zich zorgen…, of zij de ziekte ook zou hebben? ‘s Nachts droomde ik dat ik over een onverharde weg liep waar alleen maar kinderen aan het spelen waren. Ik keek om me heen en dacht: er zijn hier helemaal geen volwassenen.
Ik vroeg één van die kinderen: waar zijn jullie ouders? “Wij hebben geen ouders”, was het antwoord. Toen zag ik een vervallen boerderij en dacht: nou, dan ga ik daar een huis voor jullie bouwen. De volgende ochtend belde ik met de droom nog vers in mijn geheugen mijn oudste zus en opperde het idee om naar Afrika te gaan om weeskinderen te helpen. “Altijd doen”, was haar antwoord.
Ik ben toen op onderzoek gegaan en hield op mijn 50e verjaardag een grote inzamelingsactie omdat ik een kindertehuis wilde oprichten. Stichting Willen & Doen werd opgericht en ik ging als vrijwilliger negen maanden aan de slag bij Ons Plek, een hospice dat in Bloemfontein kinderen en volwassen met hiv en aids opvangt. Kort na mijn aankomst bracht ik met oprichter Deon Mulder een bezoek aan de Transkei, een aan de Oostkust van Zuid-Afrika gelegen gebied waar grote armoede heerst en het aantal hiv-infecties schrikbarend hoog is. We bezochten daar een vervallen boerderij waar Deon een kindertehuis wilde oprichten, maar hij had er geen finan-ciële middelen voor. Ik ben toen geld gaan inzamelen en een week voor mijn vertrek naar Nederland was ik bedden in elkaar aan het zetten. Met andere woorden: a dream accomplished.’
Hulp bieden
‘Delen en klaarstaan voor andere mensen zijn voor mij belangrijke waarden. Ik kom uit een gezin met zestien kinderen en we moesten altijd alles delen. In ons gezin ging het om ‘wij’. Dat is ons met de paplepel ingegoten en dat is nog steeds zo. Als ik twintig jaar eerder was geboren, was ik missionaris geweest.
De motivatie achter mijn werk heeft ook te maken met het feit dat ik sinds 1984 zelf hiv heb en er altijd veel mee te maken heb gehad. In de beginjaren zag ik vrienden in het ziekenhuis die helemaal waren weggeteerd. Toen ik in 2007 in Zuid-Afrika kwam, zag ik dat opnieuw. Seropositief zijn in Zuid-Afrika is nog steeds een doodvonnis voor veel mensen. Seks en ziekte zijn een taboe en er wordt niet over gesproken. Daarom laten mensen zich pas testen als ze echt ziek zijn.’
Hier en nu
‘Wij hebben hier in het Westen alles terwijl zij daar helemaal niets hebben. Er is op het platteland geen educatie, opvang, elektriciteit en water. Vlees en vis zijn zeer schaars en men leeft van hooguit vier groenten. Daarom leggen wij bij al onze projecten een moestuin aan. Omdat hiv-medicijnen allerlei mogelijke bijwerkingen hebben, is voor mensen die ze gebruiken goede voeding noodzakelijk. Daarnaast hoort bij het innemen van medicijnen aansluitende voorlichting over hoe met jezelf en je lichaam om te gaan en wat gezond leven is.
Lees de rest in hello gorgeous #8
Tekst Marcel Verhagen Fotografie Marjolein Annegarn
