Laatst zag ik de film The Bucket List. Leuke film, boeiend thema. Twee mannen die gaan sterven, maken een lijst van dingen die ze nog willen doen.
Before they kick the bucket. Ze gaan pas echt leven vlak voor hun dood. Toen ik hoorde dat ik hiv heb, flitste mijn eigen bucket list door me heen Pats-boem! Weg illusie van het eeuwige leven. Hallo realiteit: ook aan mijn leven komt ooit een eind.
Ging ik me toen meer bezig houden met mijn dood? Nee, ik ging juist beter voelen hoe ik wilde leven. Hiv drukte mij met m’n neus op de feiten: het leven is te kort om dromen uit te stellen en niet mijn waarheid te leven. Opeens wist ik beter wat werkelijk belangrijk voor me was. En wie mijn echte vrienden waren.
Bovenaan mijn bucket list stond ‘kinderen krijgen’. Dat kon ik twaalf jaar geleden al afstrepen, bij de geboorte van mijn dochter. Sindsdien heb ik echt niet al mijn plannen ongestoord uitgevoerd. Vaak genoeg kwam er iets tussen, groot of klein. Maar ‘iets met schrijven’ kwam volkomen onverwachts op mijn pad.
Ook ‘weer gaan dansen’ en ‘wandeling met blind persoon’ heb ik inmiddels afgestreept. En deze week pak ik mijn koffers voor een ‘reis naar Azië’, al jaren op mijn lijst.
Hiv is mijn reminder om iets moois van mijn dag te maken. Toch vind ik die sterke drang tot leven soms vreselijk vermoeiend. ‘Door mijn hiv heb ik altijd een gevoel van haast’, zuchtte een vriendin onlangs. Dat herken ik zo! Ik wil alsmaar optimaal genieten en zinvol bezig zijn. Een dagje zomaar lummelen lijkt al snel verspilde tijd.
Maar wat ben ik blij met mijn bucket list, want daardoor wacht ik niet met leven tot ik oud ben. Een midlife crisis of burn out heb ik niet nodig, want hiv fluistert mij regelmatig in het oor: ‘Hé, pssst! Doe je nog wat je wilt? En wil je nog wat je doet?’
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #8.
Tekst Mirjam Schulpen Illustratie Karina Grens
