Leo Schenk, hoofdredacteur van hello gorgeous en kerngroeplid van Poz&Proud is in Melbourne voor de internationale aids conferentie. Hij doet regelmatig verslag van zijn ervaringen en bevindingen. Hier zijn eerste bijdrage: Kiss and Goodbye.
Daar ga je dan. Voor het eerst sinds tijden alleen op reis naar het eind van de wereld. Ik ben zo gewend geraakt aan het reizen met mijn man Andrea. Als we op weg gaan loop ik altijd blind achter hem aan: de ervaren wereldreiziger met meer oriëntatie vermogen dan ik ooit kan bedenken. Daarom had ik ook een nieuwe bril aangeschaft voor de reis. Ik wilde voor eens goed willen zien waar ik heen moet.
Voor mijn vertrek op 17 juli dronken we samen nog een koffie op Schiphol. We praatten wat, maar ik merkte dat het huilen me nader stond dan het lachen. Ik nam een foto van hem, postte die op Facebook met de woorden: ‘Op weg naar Melbourne. Vaarwel liefste! Ik ga je missen! Tot snel <3’.
We namen afscheid onder een bordje met de tekst Kiss & Goodbye. Toen brak ik los, half huilend, half lachend. Het waren maar tien dagen en ik zou een geweldige tijd tegemoet gaan. Toch?! Ik zwaaide en zwaaide tot ik hem niet meer zag en mijn reis naar Melbourne was begonnen. Nog een selfie vanuit het vliegtuig, lachend. Om hem te laten zien dat het goed was. Tot snel!
Na een 12 uur durende reis kwam ik aan op de tussenstop Singapore. Terwijl ik wachtte op mijn vlucht naar Melbourne zag ik een Nederlandse man telefoneren. Met thuis? Ik zag zijn gezicht vertrekken. ‘Wat? Echt waar??Jezus!’ Toen hij ophing vroeg ik hem of alles goed was. ‘Er is een vliegtuig neergeschoten boven Rusland. Met Nederlanders aan boord. Op dezelfde route als wij vlogen, 45 minuten eerder.’
Mijn hart stond even stil. Zo voelde het. We praatten wat. Hij moest door naar Vietnam en wenste me een goed vervolg van mijn reis. ‘Jij ook’.
Ik was even online en stuurde een bericht naar mijn man. Het was waar. Een vliegtuig neergeschoten boven Oekraïne. Iedereen dood. Ik keek naar de tv schermen op het vliegveld met beelden van het wrakstuk en smeulend vuur. Wie zat daarin?
Vasthouden
Gisteravond kwam ik na een zeven uur durende vlucht veilig aan in Melbourne. Ik checkte in, en de receptioniste gaf me een briefje van Colin, die in hetzelfde hotel zit. Of ik al gehoord had van de ramp en dat er een bijeenkomst was in het hotel waar de medewerkers zitten van het Aids Fonds. Of ik ook wilde komen.
Ik was kapot van de 24 uur durende reis, alles deed pijn, maar natuurlijk wilde ik daar zijn. Toen ik aankwam in de kamer die fungeerde als crisiscentrum zag en voelde ik de impact van de ramp voor het eerst. Verbijsterde, trieste en soms huilende mensen, die samen waren gekomen om samen te zijn. Om elkaar vast te houden. Om elkaar te informeren over wat ze wisten en ook niet wisten.
Ik keek om mij heen. Waar waren Raoul, Ellis, Udi…? Sommigen waren net vertrokken van de bijeenkomst. Sommigen zouden later komen en anderen…
We gaan hiv-held Joep Lange missen. Ontzettend missen. En alle andere mensen die met hart en ziel zich voor de strijd tegen hiv hebben ingezet en hun leven lieten in deze ramp.
Terug op mijn hotelkamer keek ik op Facebook en zag de impact in Nederland. Veel mensen hebben hun profielfoto veranderd in een rood lintje, sommigen in een zwart lintje. Krantenkoppen, nieuwsberichten, journaalbeelden. Het was en is nog steeds onwerkelijk om hier te zijn, ver weg van thuis.
Vanochtend was ik op de pre-conferentie over homo’s en andere mannen die seks hebben met andere mannen. Daar stonden we met z’n allen een minuut stil bij degenen die aan boord zaten van MH17.
Daarna was het back to business. Hoe groot het verdriet om het verlies ook, het werk gaat door. ‘Zo hadden zij het ook gewild’, sprak de man die de conferentie opende. En zo is het. We moeten ons allemaal hervatten en dan doen waar we voor zijn gekomen.
Het wordt wel een heel andere week dat we met z’n allen voor mogelijk hielden.
