Albert (55) ontmoette na twee gestrande huwelijken John (57). Bij de eerste blik in zijn ogen was meteen duidelijk dat John de liefde van zijn leven zou worden. John is altijd eerlijk over zijn hiv-status geweest. ‘Hiv speelt helemaal geen rol tussen ons.’
‘Ik groeide op in Houten en kom uit een zwaar hervormd milieu. Zwartekousenkerk, tegen de SGP aan. Toen mijn ouders uit de kerk traden, hoorden we meteen bij de goddelozen. Op Koninginnedag was het speelplein op school met linten in drie vakken verdeeld: één voor de katholieken, één voor de SGP en het derde voor de goddelozen. Homoseksualiteit kwam in dit milieu zogenaamd niet voor. De eerste homoseksueel die ik kende was mijn aardrijkskundeleraar op de middelbare school. Zo’n mannetje met wiegende heupen en een té strakke broek. Ik dacht meteen: zo ben ik niet.
Ik wist het natuurlijk wel altijd al. Thuis kregen wij de Wehkamp catalogus, en als jongetje van 8 zocht ik dan meteen koortsachtig de mannenonderbroekreclames op. Mijn seksuele ontdekkingsreis begon op mijn 11e met jongetjes. Later kwamen daar meisjes bij. Ik heb lang gedacht dat ik biseksueel was.
Wake-up-call
Met mijn ex-vrouw ben ik vijftien jaar getrouwd geweest. Wij wilden graag een kind en dat lukte maar niet. Na tien jaar dokteren hebben we een zoon gekregen. Michaël is nu 18. Ik ben zielsgelukkig met hem en zou niet anders gewild hebben. Toen ik trouwde heb ik haar duidelijk gemaakt dat ik mannen minstens zo leuk vond als vrouwen. Haar reactie was: “Nou, dan fantaseer je daar maar over”. Zij was daar heel liberaal in, we hebben ook wel trio’s gedaan.
Op een gegeven moment werd ik stapelverliefd op een jongen. Zo erg had ik het nog nooit meegemaakt. Dat was wel echt mijn wake-up call. Toen heb ik mezelf toegesproken: Albert, dit is niet fair, dat mag je je vrouw niet aandoen. Ik besloot voor mijn homo-zijn te kiezen. Helaas werd dat nog een moeilijke scheiding en in 1998 ben ik in Amsterdam gaan wonen, waar ik toen ook al werkte.
Vervolgens ben ik nog een keer getrouwd, met een man uit Armenië die ik in 2001 heb ontmoet. Met hem ben ik acht jaar samen geweest, waarvan de laatste drie jaar getrouwd. Aan het eind hadden we veel ruzie, het was toen nauwelijks nog een liefdesrelatie en uiteindelijk liep dat uit op de tweede scheiding.
Mooie man
Na dat huwelijk heb ik tegen Michaël gezegd: nu wil ik eens een tijd alleen zijn. Hij zei nog: “Pap, dat kan jij helemaal niet!”. Nauwelijks een maand na de officiële scheiding ontmoette ik John. Ik had hem al een tijdje in de gaten op een datingsite en dacht: Goh, wat een mooie man. Zijn beeld liet me niet los, ik wilde hem per se ontmoeten. Toen ik voorstelde een afspraak te maken, was zijn antwoord: “Dan moet je wel weten dat ik hiv heb”. Hij was een paar keer zó teleurgesteld in dates waarbij hij dat niet meteen had verteld, dat wilde hij niet meer.
Eerst schrok ik me kapot en vervolgens werd ik boos. Waarom moet mij dat nou overkomen? Vind ik eens iemand leuk, en dan heeft hij hiv! Maar al gauw bedacht ik: Als je het daar op laat afknappen, dan ben je een lul. Die hiv zegt niets over de persoon John.’
