Corina (48) hoorde in 1988 dat ze hiv heeft. Toen wilde ze haar ouders niet belasten met haar diagnose, maar nu mag de hele wereld weten dat ze hiv heeft. ‘Ik herinner me nog heel goed de enorme bevrijding.’
‘Mijn toenmalige vriend en ik hadden ongeveer twee jaar een relatie, toen ik voelde dat er iets mis was. Na enige tijd kwam het hoge woord eruit: hij bleek hiv te hebben. Ik was een jonge meid van 23 jaar. Meteen nadat hij me over zijn diagnose vertelde, heb ik me ook laten testen.
Toen ik de uitslag kreeg, zei de dokter dat ik niet lang meer te leven zou hebben. Ik weet nog dat ik dezelfde dag naar een bruiloft van een collega ging. Ik stond daar tussen de andere gasten en vroeg mezelf steeds af wat ik daar deed.
Het was 1988 en tegen hiv bestond geen enkel medicijn. Van hiv kreeg je aids en daarna ging je dood.
Eén van de eerste dingen die mijn vriend en ik ons afvroegen, was aan wie we het moesten vertellen. Natuurlijk zou het voor iedereen in onze omgeving een schok zijn. Vooral onze ouders zouden vreselijk ongerust zijn. We besloten dat we hen niet wilden belasten met de wetenschap dat we dood zouden gaan. Het was niet zo dat ik me schaamde. Ik was niet ziek en wat voor zin heeft het dan om aan je ouders te vertellen dat hun dochter snel dood zou gaan?
Onze vrienden wisten ook van niks. Er was één gezamenlijke vriend met wie we wel over hiv konden praten. Hij was echt een vertrouwenspersoon voor ons. Behalve aan hem, heb ik het alleen aan onze huisarts en tandarts verteld, omdat ik vond dat zij het hoorden te weten.
Mijn vriend en ik kochten een huis en ook toen die relatie eindigde, maakte ik me om de aflossing niet druk. Ik weet nog dat mijn vader mij wees op de keuken, die op termijn vervangen zou moeten worden. Ik dacht alleen maar: man, waar maak je je druk om? Bang was ik niet. Let’s party werd mijn lijfspreuk.
Eén grote leugen
Alleen aan seks moest ik de eerste tijd na de relatie niet denken. En toen ik weer zin kreeg, bleek het allemaal erg ingewikkeld. Mijn eerste vriendje daarna was doodsbang voor seks met mij en een volgende kreeg hem niet overeind toen hij wist van mijn hiv. Ondertussen was ik, zes jaar na mijn diagnose, nog steeds gezond en ik vroeg me af wanneer ik nou eindelijk eens ziek zou worden. Dan kon ik het tenminste aan mijn ouders en aan mijn vrienden vertellen.
Langzamerhand werd mijn leven één grote leugen. Toen heb ik besloten niet langer mijn mond te houden. Natuurlijk was het voor mijn ouders niet makkelijk om te horen over mijn hiv, maar ingestort zijn ze geenszins. Uiteindelijk bleek het vooral mijn eigen angst te zijn die me ervan had weerhouden te praten over hiv.
Tekst Joep Heldoorn Fotografie Linelle Deunk
1 reactie
veel Respect voor Corine!.
ik zit naar mijn ouders toe nog steeds in een moeilijke positie. moet ik het vertellen of juist niet!.