De Marokkaanse schoonheidsspecialiste van de combi-aanbieding kwam in haar jonge jaren in dezelfde foute bars als ik, vertelt ze terwijl ze met een pincet gemeen aan mijn wenkbrauwen plukt.
Maar sinds ze moeder is, gaat ze hooguit twee keer per jaar nog wel eens uit. En nooit meer tot diep in de nacht. Dat gaat nou eenmaal niet samen met een gezin en een bedrijf.
De herkenning van haar situatie stelt me meteen op mijn gemak. Laat die Brazilian wax-behandeling maar komen.
Haar salon startte ze toen ze net zwanger was van haar jongste, praat ze kalmerend de pijnlijke stiltes verder aan elkaar. Van haar drie jongens is hij dan ook het meest bij haar zaak betrokken.
De peuter kliedert zijn gezichtje regelmatig vol met veel te dure lippenstift. ‘En mijn voorraad groene klei beschouwt hij kennelijk als zijn privé zandbak’, zegt ze met een milde glimlach. Met de twee oudsten heeft ze meer te stellen. Hun roekeloosheid bezorgt haar regelmatig slapeloze nachten.
Toch denkt ze erover nog een vierde kind te nemen. Misschien wordt het dan eindelijk een meisje?
Waarom ik soms moeilijk in slaap kan komen, houd ik bij nader inzien voor me. Straks raakt de lieverd nog van slag. Met een strakke wasstrip op je bovenlip lukt terugpraten toch al niet zo best.
Als na een reeks kordate rukken de tranen me alsnog in de ogen springen, hoor ik naast me zacht een lang-gerekte zucht. Ik ben haar laatste klant die avond. Straks alleen nog mijn maagdelijke bikinilijn. Ik wou dat ik er nooit aan was begonnen.
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #1
Tekst Marilou de Poorter Illustratie Henk Hageman
