Voor een roker is Amerika niet echt een vriendelijk land. Dat wist ik al. Maar deze trip voel ik me minder een paria dan anders.
Natuurlijk, bij de restaurants, winkels en het conferentie centrum waar het congres wordt gehouden, hangen bordjes tegen de gevel dat je binnen een straal van 25 meter niet mag roken bij de ingang van het gebouw.
En soms zie ik iemand opvallend wegduiken als ik op straat mijn rook uitblaas. Hysterisch en lachwekkend tegelijkertijd.
Maar het kan allemaal veel erger. Zo was ik eens in San Francisco en daar mocht ik niet in een tuin roken, omdat de buurvrouw die een verdieping hoger woonde daar last van had als ze haar ramen open had staan.
Gister stond ik buiten bij de conferentie een sigaretje te roken. Op goedgekeurde afstand van de ingang.
En daar stond hij. Naast mij. Ook te paffen alsof zijn leven er van af hing.
Jamar Rogers. De deelnemer aan de Amerikaanse editie van The Voice, die voor een miljoenen publiek vertelde dat hij hiv had.
Als een tiener viel ik bijna in het zwijm voor dit nieuwe idool van mij. Een homoman die door zijn casual disclosure waarschijnlijk veel heeft gedaan voor de emancipatie van veel mensen met hiv in Amerika.
Ik trok mijn stoute schoenen aan en liep op hem af. “Excuse me, are you Jamar?” Het was hem, godzijdank!
Ik stelde me voor en hij omhelsde mij zo stevig dat het leek en voelde alsof we elkaar al jaren kenden. Hij vertelde dat hij uitgenodigd was door de organisatie van AIDS 2012 en al had opgetreden. “So excited.”
En toen kwam de onvermijdelijke vraag, die ik eigenlijk nooit heb durven stellen, elke keer wanneer ik iemand ontmoet die ik bewonder: “Can I take a picture of you, with me?”
Natuurlijk kon dit.
Als een professionele poser ging hij naast me staan, een V-teken makend met zijn hand. Ik kijk veel minder relaxed.
Starstruck als ik was.
Toen hij wegging stak ik van de zenuwen nog een sigaretje op.
