Sinds een jaar organiseert de Hiv Vereniging wandelingen voor mensen met hiv. Kelly Duijzer is de initiatiefnemer van de wandeltochten met de lumineuze naam ‘Heerlijk Inspannende Voettochten’. Hello Queen liep mee en sprak met Kelly en haar man Jacob.
Het is een zaterdag, eind februari, om kwart voor elf in de ochtend. Centraal Station Amsterdam. In een hoek op de begane grond, achter het glas met uitzicht op het veer naar Amsterdam-Noord, staan veertien mensen in een cirkel rustig met elkaar te babbelen. Allemaal hebben ze verstandige schoenen aan, en omdat het toch nog wel fris is: warme kleding. Er is een beetje regen voorspeld, dus een aantal heeft paraplu’s in de aanslag. Om klokslag 11 uur kijken Kelly en haar man Jacob rond en checken hun telefoon. Zijn we er allemaal? Dan gaat de wandeling, de ‘Slag door Noord’, van start. Een paar minuten later staan alle veertien mensen op het pontje, in afwachting van wat komen gaat.
Slappe knieën
“Ja, het werd tijd dat we ook een wandeling in Amsterdam gingen organiseren”, vertelt Kelly. “We hadden al wandelingen gedaan bij Culemborg, Amersfoort en Utrecht, en nu waren we wel benieuwd wie er zou komen opdagen uit Amsterdam. Je weet dat de meeste Amsterdammers niet buiten de ring komen”, zegt ze met een grijns. “We hadden deze keer best wel wat aanmeldingen, maar helaas zegden wat mensen af op het laatste moment. Dat was eerder ook. Jammer genoeg is dat nu eenmaal zo. Ik denk dat de meeste mensen het een goed idee vinden wanneer ze gezellig thuis op de bank zitten, maar dan op het laatste moment toch slappe knieën krijgen. Gelukkig zijn we vandaag met zijn veertienen. Maar mijn doel is om met veertig of vijftig mensen te gaan wandelen.”
Divers
Gelukkig valt er niet veel regen, en tussen de miezer door schuiven de wolken soms opzij, waardoor er zelfs wat blauwe lucht te bespeuren valt. Jacob heeft de route op zijn telefoon staan en leidt de groep langs woonwijken, industrieterreinen, kale stukken bouwgrond, pittoreske paden met historische huizen en een lang pad naast het Noord-Hollands Kanaal. Halverwege wordt er gestopt voor koffie bij Plek, naast de oude NDSM-werf waar de groep een tijdelijk openbaar kunstwerk bekijkt. “Wie taart wil, moet het zelf betalen!”, roept Kelly langs de lange tafel, “want met Amsterdamse prijzen hebben we geen rekening gehouden in het budget.” Een stuk vegan chocoladetaart kost inderdaad achtenenhalve euro in dit met oude zeecontainers gebouwde restaurant. Het mag de pret niet drukken voor de groep mensen aan tafel die elkaar al een beetje heeft leren kennen op het eerste stukje van de wandeling. Naast Kelly en Jacob loopt er van alles mee. De man van achter in de zestig die iedereen zijn levensverhaal vertelt, de vrouw van eind veertig die het gewoon gezellig vindt om er met een groepje op uit te zijn, de man van begin dertig die pas kortgeleden te horen heeft gekregen dat hij hiv heeft en benieuwd is naar wat de Hiv Vereniging allemaal organiseert. “Ja, leuk hè, dat het zo divers is”, zegt Jacob. “Toen Kelly met het idee kwam om deze wandelingen te organiseren, was ik eerst best sceptisch. Wie heeft er nou zin om te gaan wandelen met andere mensen met hiv? Moet je het dan steeds weer over je leven met hiv hebben? Maar ze heeft me meegetrokken en het viel me ontzettend mee. Je kunt het over je hiv hebben, en het voordeel is dat iedereen weet waar je het over hebt, maar het hoeft niet. Als je het over tv-series, architectuur of voetbal wilt hebben, is het ook goed.”
Meanderen
Ikzelf, de schrijver van dit stuk, raak al wandelend met Jacqueline in gesprek, een leuke eigenzinnige vrouw van rond de vijftig, net als ik, behalve dat ik man ben. Ons gesprek is luchtig over zware onderwerpen, zoals mensen die al tientallen jaren met hiv leven dat kunnen. We meanderen door onze levens. Ik wist niet dat ik nog zin had om mijn verhaal weer te vertellen. Hoe ik hiv heb opgelopen, hoe ik er bijna mee doodging, wie er allemaal doodging en hoe ik verder leefde. Het valt me aan mezelf op dat ik, elke keer als ik dat verhaal vertel, andere accenten leg. Jacqueline vertelt me dat ze erachter was gekomen toen ze samen met haar toenmalige man een ivf-behandeling ging doen, omdat kinderen krijgen op de makkelijke manier niet lukte. Nicht als ik ben, had ik geen idee van die diepere lagen rond man/vrouwrelaties. En een kinderwens heb ik zelf nooit gehad, dus ik werd meegesleept door wat Jacqueline had meegemaakt. Ze vertelde over de hormonen die je krijgt toegediend in het ivf-proces en hoe heftig je hierop kunt reageren. Uiteindelijk bezwangerde haar man een andere vrouw en bleven ze vrienden. Voor een moment meende ik te voelen wat Jacqueline moet hebben gevoeld als haar ex foto’s van die baby liet zien.
De beste gesprekken
Dát was voor mij de waarde van deze wandeltocht. Want hadden Jacqueline en ik elkaar deze verhalen verteld aan een tafeltje ergens in een café? Waarschijnlijk niet. De wandeling, de frisse lucht, het continu veranderende landschap maakten dat we elkaar verstonden. We liepen met ons diepe gesprek wel steeds achterop, en ik had het idee had dat de rest van de groep het over totaal andere zaken had. Kelly kwam op het idee om wandeltochten te gaan organiseren omdat zijzelf wandelen heerlijk vindt. “Lekker de boel de boel laten en je hoofd leegmaken. Jacob en ik wandelen vrijwel dagelijks. Vaak gewoon even een half uurtje door Vught, waar we wonen, of even wat langer door een natuurgebied in de buurt. Je raakt in contact met de seizoenen en je omgeving, en je gedachten worden wat vloeibaarder. Door te wandelen hebben Jacob en ik de beste gesprekken en dat helpt ons zeker ook in onze relatie.” “Hoe stom het ook klinkt, maar ik realiseer me altijd dat omdat Kelly en ik het hele proces rondom hiv samen hebben gedaan, we een kleine voorsprong hebben op anderen die het helemaal in hun eentje moeten verwerken”, vult Jacob aan. “Elkaar ontmoeten, op welke manier dan ook, kan iemand helpen om beter te dealen met diens eigen hiv. Daarom zijn deze wandeltochten zo’n schot in de roos.”
Wil je meewandelen? Stuur dan een mailtje met je naam en telefoonnummer naar wandelclubhiv@gmail.com. Je wordt dan toegevoegd aan de Whatsapp-groep van de wandelclub, zodat je weet waar en wanneer de volgende wandeling is.
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous – hello queen.
Tekst Gerrit Jan Wielinga Beeld Henri Blommers
