Het is maandagochtend, voor mij zit een jonge man die voor studie in Nederland is. Het is zijn eerste consult voor overname van zijn hiv-behandeling vanuit zijn thuisland. Hij vertelt mij enthousiast wat een “geweldig” land Nederland is! Wij zijn zo “open minded” over homoseksualiteit en zelfs over leven met hiv!
Ik ben, als rasoptimist, even stil. Zijn ‘wij’ in Nederland echt zo open minded?
Flitsen van nieuwsberichten schieten door mijn hoofd. Vanmorgen nog gelezen in de trein: ‘Tegenprotest tegen de regenboogvlag’. En veel commotie rondom een geweldig belangrijk initiatief van Rutgers, dat al vele jaren bestaat: De Week van de Lentekriebels wordt achtervolgd door een ware hetze van mensen die het geven van voorlichting over weerbaarheid, relaties en seksualiteit, passend bij de ontwikkelingsfase van ieder kind, verguizen tot: “Ze leren o.a. over transgenders en (anale) seks. Onder het mom van ‘jezelf zijn’ worden jonge kinderen volgepropt met giftige ideologie. Stop de waanzin (…).” En dan nog eens nieuws dat werkelijk nog meer achteruitstrevend is: je identificeren als LHBT+ is strafbaar door nieuwe wet in Oeganda. Deze maandagochtend maak ik mij steeds meer zorgen om de LHBT+-gemeenschap, in Nederland en wereldwijd.
Later lees ik het aangrijpende verhaal van Alejandra Ortiz in de vorige HG–editie, waar zij onder andere vertelt over haar ervaringen als trans vluchteling in Nederland. Ik heb respect voor Alejandra Ortiz, die zich ondanks haar onzekere verblijfsstatus in Nederland inzet voor de Amsterdamse trans-community en, via Papaya Kuir, voor Latijns-Amerikaanse transpersonen in Nederland die hulp nodig hebben: “We doen niet aan liefdadigheid – een vreselijk concept – we doen aan solidariteit.” Wat een treffende uitspraak.
Solidariteit
Solidariteit is zo ongeveer het grondbeginsel van élke patiëntenorganisatie en belangenbehartiger in de Nederlandse hiv-zorg die zich inzet voor álle mensen met hiv. Als zorgverleners zijn wij ook nauw betrokken bij de zorgen en de strijd van anderen. Want wat blijkt: waar deze jonge man zo gepassioneerd vertelde over de ervaren tolerantie in Nederland in vergelijking met zijn thuisland, blijkt hij later in het gesprek enorm eenzaam te zijn, te worstelen met zijn homoseksualiteit en niemand te kennen die ook leeft met hiv. Hij vond het fijn dat hij al deze zaken in Nederland met een verpleegkundige kon bespreken. Ik vond het fijn om hem te informeren dat hij voor steun en een luisterend oor niet exclusief op mij als verpleegkundige is aangewezen: wij hebben een enorm aanbod van peer support-initiatieven. Organisaties die zich inzetten om steun te geven aan mensen die dit nodig hebben en om leven met hiv te normaliseren, door mensen die wellicht hetzelfde of iets vergelijkbaars hebben ervaren. Dat heb ik niet; ik heb een luisterend oor, steun en adviezen in de aanbieding als zorgverlener, niet als ervaringsdeskundige. Hij vertrok met een folder en een glimlach: hij was op een missie naar lotgenotencontact.
Daarom sluit ik graag af met een diepe buiging voor alle organisaties betrokken bij de Nederlandse Hiv Alliantie: heel hartelijk dank voor al jullie belangrijke inspanningen!
Deze column verscheen eerder in hello gorgeous #43.
Tekst Natasja van Holten Beeld Greg Litwin
Natasja is hiv-verpleegkundige in het LUMC in Leiden. Sinds 2017 zit ze in het bestuur van de afdeling voor hiv-verpleegkundigen bij V&VN, de beroepsvereniging voor hiv-consulenten.
