Snorella WC is het alter ego van Micha Schneijderberg (44). Een travestiet met een snor die entertaint, maar daarnaast pal staat voor homorechten. “Ze is een heel goede vriendin met allerlei kanten; deels een grappig wijf; deels heel activistisch”.
Kun je vertellen hoe Snorella is ontstaan?
“Snorella is geboren in 2012, in De Trut, een Amsterdamse discotheek voor potten en flikkers. Ik heb daar bijna tien jaar gewerkt en op een gegeven moment gingen klanten zo onzorgvuldig om met de toiletten dat de pomp steeds gerepareerd moest worden. Dat kostte veel geld, dat dus niet besteed kon worden aan goede doelen zoals hiv-preventie. Ik besloot toen toiletjuffrouw te worden. De eerste keer was het vooral een lollige verkleedpartij, maar de tweede keer wilde ik eruitzien zoals ik écht wilde zijn: boos verdrietig en gelukkig tegelijk – haar subtitel.
Foto Martijn Gijsbertsen
Gaandeweg haar werk als toiletjuffrouw werd Snorella meer en meer een zwerfster door de nacht. Ik zat in die tijd eigenlijk helemaal niet zo lekker in mijn vel. Snorella werd een soort escapisme; als ik in haar ging, hoefde ik mezelf niet te voelen. Na weer zo’n nacht viel ik in slaap en droomde dat ik op de Amsterdamse Nieuwendijk liep; huilend en op zoek naar troost. Aan het einde van de straat stond Snorella. Ze spreidde haar armen en zei: ‘Kom maar, kom maar hier. Ik zorg wel voor jou.’ Ik ging toen bij haar liggen, waarna ik ontwaakte. Die ervaring leerde me dat ik niet meer hoefde te zoeken; ik was er al en ik kan mezelf dragen. Later is dat moment verbeeld als foto voor het project Kings & Queens.”
Wat trekt je aan in drag?
“Als ik in Snorella transformeer is er altijd een moment waarop ik denk: fucking hell, wat is zij knap. Ze is een heel goede vriendin met allerlei kanten; deels een grappig wijf; deels heel activistisch. Door de vorm vertel je meteen een boodschap over wat gender is en wat wel en niet normaal is. Wat is man, wat is vrouw? Alles bestaat. Door Snorella heb ik mijn vrouwelijkheid leren omarmen. Ze heeft me een soort zelfemancipatie gegeven. Ik ben niet alleen die sportschoolman, maar net zo goed fluïde en feminien, als je het zo wilt noemen. Ik hoef niet te kiezen. Ik heb twee garderobes. Ik ben enorm trots op haar; op haar talent en gedrevenheid. Ze is een topwijf. Dat is een lekker gevoel. This is it.”
Je had het over het project Kings & Queens?
“Die droom waarover ik het net had, is later door Léon Hendrickx gefotografeerd. Het resultaat is een foto waarin Snorella Micha vasthoudt. Het zien van die foto was voor mij bijna een religieuze ervaring en er is een heel project uit voortgekomen, dat we onder andere in Berlijn, Madrid, New York hebben gedaan. Concreet gaat het om een expositie van foto’s van drag kings en -queens met hun andere helft: zijzelf. Als het even kan inclusief performances van de lokale queens en kings die aan het project hebben meegedaan. We willen er de hele wereld mee over en werken nu ook samen met Nederlandse ambassades. ”
Foto Martijn Gijsbertsen
Wat is de boodschap van Kings & Queens?
“In New York stond een vrouw heel lang naar een foto te kijken. Ik vroeg haar toen waar ze aan dacht en ze zei dat ze na stond te denken over haar eigen andere kanten. Over wat ze wel liet zien en wat niet. Er zit veel meer in ons dan de vorm die anderen zien. De buitenkant is maar één aspect van ons. Dat is waar het project over gaat. Er zit altijd meer in iets en iemand dan je op het eerste gezicht zou denken. Daarom is het zinloos over anderen te oordelen. Ook een Russische hooligan die in Moskou homo’s in elkaar slaat, is op een ander moment vast heel lief.”
Wat durf je als Snorella dat je als Micha niet durft?
“Veel meer flirten. En zij is meer gefocust dan dat ik ben. Ik heb een boodschap te verkondigen. En die kan ik beter uitdragen als Snorella. Uiteindelijk is het lariekoek, want je bent het allemaal zelf. Maar de transformatie doet echt iets met mijn energie; die wordt meer samengebald. Zij staat makkelijker in het licht dan ik, is minder bescheiden dan ik, heeft meer bravoure dan ik, meer schijt zelfs. Waar ik nog wel eens twijfel of iets kan, doet zij dat gewoon. Snorella ontwikkelt zich ook steeds verder. Ik heb haar steeds meer in de tang. We hebben samen een symbiose en daar ben ik heel dankbaar voor.”
Hoe ben je ambassadrice voor de Aids Healthcare Foundation (AHF) geworden?
“AHF heeft allerlei teststations waar je je gratis en anoniem kunt laten testen. Ook delen ze gratis condooms uit. Ze doen dat in binnen- en buitenland en pogen het stigma op hiv-tests weg te nemen. Op de feesten die ik een aantal jaren geleden gaf, nodigde ik hen altijd uit zodat gasten zich gratis konden laten testen. Gewoon omdat er geen reden is om die gelegenheid niet te bieden. Zo is er een band ontstaan en op enig moment zijn we gaan samenwerken en werd ik ambassadrice. Altijd met het doel mensen aan te zetten zich te laten testen op hiv. Snorella doet heel normaal over hiv. Ik heb als Snorella bijvoorbeeld veel filmpjes gemaakt waarin ik mezelf laat testen. Je ziet dan precies hoe dat in zijn werk gaat, inclusief het ontvangen van de testuitslag. Ik moet dus ook zelf door die spanning heen. Zo zien mensen hoe je met die spanning om kunt gaan.”
Foto Martijn Gijsbertsen
Is Snorella activistischer dan Micha?
“Nee, ik denk het niet. Maar Snorella voert het woord.”
Verdient Snorella geld?
“Ja, natuurlijk. Ik ben nog steeds toiletjuffrouw, zoals afgelopen zaterdag in de Melkweg op het feest van een vriend van me. Verder host ik geregeld feesten waarvoor ik betaald krijg en sta ik op diverse festivals. Ik hoef haar dus niet te onderhouden. In de toekomst wil ik nog meer als Snorella leven.”
Wat vind je van het activisme binnen de Nederlandse dragscene?
“Daar mag wel een tandje bij. Eigenlijk weet ik niet eens of er veel activisme is binnen de dragscene hier. Het is vooral entertainment. Vaak wordt gesteld dat het doen van drag al een statement is. Je laat namelijk zien dat er te spelen valt met gender. Maar er zou nog wel wat meer verdieping mogen zijn, bijvoorbeeld door te praten over hiv. Maar ook over onrecht. Natuurlijk kun je een stukje van je haar knippen en zeggen dat je voor vrouwenrechten in Iran bent. Dat kan. Maar voor mij is activisme veel dieper en heeft het te maken met willen zien dat er mensen zijn die hulp nodig hebben. En dat je daar ook naar leeft. Wilt u zitten? Ik kan staan. Mensen in willen sluiten; dat is voor mij de essentie van activisme.”
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #41.
Tekst Joep Heldoorn Fotografie Martijn Gijsbertsen
