Van 17 – 28 november is het International Documentary Film Festival Amsterdam (IDFA). Wij zagen twee documentaires over hiv. Eentje over herinneringen en afscheid nemen; de ander over leven met hiv en zichtbaar (kunnen) zijn.
The Last Chapter
2021 – Gianluca Matarrese – 100 min.
In deze Franse documentaire volgt filmmaker Gianluca Matarrese zijn vriend/BDSM-minnaar Bernard terwijl hij verhuist. Bernard is 63 en als survivor uit de aids-epidemie gekomen. Altijd zonder condoom geneukt, maar op een of andere manier de dans ontsprongen. Dozen worden ingepakt, dia’s nog een keer bekeken terwijl Bernard zijn levensverhaal vertelt. Hij haalt herinneringen op twee relaties van hem die overleden aan de gevolgen van aids. De een in het ziekenhuis en de ander thuis, in zijn armen. We zien foto’s van een reis naar Leningrad in 1994. “Dat was in oktober. In december kon hij niet meer lopen.” Dan klapt Bernard het fotoboek dicht. “Deze foto’s laat ik niemand zien, ook niet aan jou.” Eenmaal aangekomen op zijn nieuwe stek raakt hij een van zijn katten kwijt. Hij is bang dat hij weer een geliefde moet gaan missen. Maar hij voelt zich ook schuldig omdat hij gewend is om dierbaren te verliezen. The Last Chapter gaat over intimiteit en het trekken van grenzen.
God has AIDS
2021 – Gustavo Vinagre, Fabio Leal – 82 min.
In Brazilië sterven jaarlijk bijna vierduizend homomannen en trans vrouwen aan de gevolgen van aids; tien keer zoveel als er doden vallen in de LHBT+ gemeenschap door geweld. Het Zuid-Amerikaanse land staat bol van de serofobie – de angst en minachting voor mensen met hiv – voornamelijk door de oude beelden over aids en mensen met hiv die nog overheersen. Met deze documentaire laten zeven kunstenaars en een dokter/activist een nieuw gezicht van leven met hiv zien. Een man loopt over straat met een bord waarop staat ‘Laten we over hiv en aids praten’, een dichter vertelt hoe hiv zijn anker in het leven werd, een zwarte vrouw die geboren is met hiv vertelt hoe het racisme haar dagelijks treft. Een theatermaker zegt dat hiv-positieven onzichtbaar zijn geworden, maar dat het tijd is om op te staan en je te laten zien. “Niemand anders doet het voor ons.” Zeker in een land de gezondheidszorg onder spanning staat en je van de regering niks hoeft te verwachten. Er zouden meer mensen open moeten zijn over hiv vinden de geïnterviewden, maar openheid is vaak een privilege van cis gender, witte homomannen. Voor (trans) vrouwen en mensen van kleur is disclosure vaak geen optie. God has AIDS is een moedige film met moedige mensen die ieder op hun eigen manier stigma/serofobie te lijf gaan.
|
