Acteur en zanger Gerben Grimmius (36) is in binnen- en buitenland bekend om zijn rollen in musicals als Mozart!,Les Misérables en Jesus Christ Superstar. Hij vertelt waarom ‘een goed gesprek’ voor hem veel meer betekent dan alleen die drie woorden.
Als kind was Gerben al geïnteresseerd in muziek, dans en acteren. Voor zijn musicalopleiding stond hij al heel wat jaren op de planken als acteur en zanger. Ook heeft hij verschillende eigen theaterproducties gemaakt. In 2018 bracht Gerben het lied Een goed gesprek uit, waarin hij openlijk zingt over het feit dat hij leeft met hiv. Het werd geschreven door theatermaker Daniël Cohen, nadat Gerben hem vroeg om zijn verhaal poëtisch om te zetten in een lied. Zingen is voor Gerben gesneden koek, maar een tekst met zo’n persoonlijke lading is ook voor de ervaren musicalster van een andere orde.
Schone schijn
Vijf jaar geleden hoorde Gerben dat hij hiv heeft. “Dat was geen gemakkelijke periode. Ik heb lang de schijn opgehouden, niet alleen voor de mensen om me heen, maar ook voor mezelf. Ik liet het niet echt toe, nam wel trouw de pillen, maar de rest hield ik op afstand. Dat was niet eens bewust. Nu zie ik dat dat onderdeel was van het proces waar ik doorheen moest. Ik heb de zomer direct na de diagnose het leven even onvoorwaardelijk gevierd, ook dat hoorde erbij. Daarna heb ik me een jaar lang totaal verloren gevoeld en was ik heel erg bezig met hoe het nu verder moest.
Op een gegeven moment heb ik mijn huisgenoten en een hele goede vriend in vertrouwen genomen. Je kunt zoiets uiteindelijk niet voor jezelf houden, dat vreet je op van binnen. Mijn ouders wisten dat ik een hiv-test had gedaan, en vroegen vaak hoe het met me ging. Toch heb ik het hen pas na zes maanden verteld. Het was voor mij belangrijk dat ik eerst zelf het hoe en wat wist over hiv. Je gaat namelijk niet alleen zelf door een proces, maar de mensen om je heen ook.”
Moeder
Dat zijn moeder in Een goed gesprek een belangrijke rol speelt, is geen toeval. “Direct na de diagnose was ik veel meer bezig met mijn ouders dan met mezelf. Je blijft je afvragen: hoe ga ik dit vertellen? Met een datesprak ik gemakkelijker over mijn hiv dan met mijn ouders. Ik kom uit een heel warm gezin en heb een hele goede band met mijn familie. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar juist dat maakte het zo moeilijk. Je wilt je ouders geen verdriet doen en je wilt niet dat ze zich zorgen om je maken. Je weet dat ze onvoorwaardelijk van je houden, maar toch ben je bang dat ze teleurgesteld zijn of, nog erger, dat zij zich schuldig voelen. Mijn grootste angst was dat de bescherming van je familie wegvalt. Als ik nu terugkijk, dan zie ik dat ik alles heel erg invulde voor de mensen om me heen. Toen mijn moeder op een gegeven moment in de keuken vroeg: ‘Hoe gaat het nu echt met je?’, wist ik dat het moment daar was.”
Foto Christopher de Gast
Kameraad
Dat Gerben uiteindelijk heel open zingt dat hij leeft met hiv, was niet alleen een keuze, maar ook noodzaak. “Het werd voor mij steeds duidelijker dat ik alleen verder kon als ik hiv zou omarmen als een kameraad. Als je dat niet doet, dan maak je van jezelf een verliezer en zet je jezelf in de schaduw. Terwijl ik denk dat je jezelf als winnaar kunt zien in deze strijd. Tegelijkertijd merkte ik dat er veel onwetendheid over hiv is. Daardoor blijft stigma bestaan en is het moeilijk om open te zijn.
De dag nadat ik hoorde dat ik hiv had, sprak ik mijn oude zangdocente. Zij had net te horen gekregen dat ze borstkanker had. Ondanks dat zij open was over wat haar was overkomen, was ik dat niet. Ik vroeg me af waarom dat zo was, waarom er een verschil is. Dat er taboes zijn, heb ik zelf ook ervaren. Open zijn op mijn werk was lastig. Je bent bang dat je niet meer gevraagd of geselecteerd wordt voor een rol als mensen weten dat je hiv hebt. De afgelopen jaren heb ik nagedacht hoe ik mijn talent kon inzetten om die taboes te doorbreken. Dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik met Daniël Cohen om de tafel ben gaan zitten en dat ik vijf jaar na mijn diagnose Een goed gesprek heb uitgebracht.”
Statement
Dat Gerben voor een lied heeft gekozen als coming-out, is niet vreemd. Muziek staat niet alleen heel dicht bij hem, maar is ook uitstekend geschikt om emoties over te dragen. Of zoals hij het zelf zegt: “Muziek triggert. Als emoties te groot worden, neemt muziek het over. Als ik de tekst van het lied gesproken had, was het heel anders overgekomen. Sinds Een goed gesprekmerk ik dat mensen veel gemakkelijker tegen mij vertellen dat ze ook met hiv leven. Ik denk dat het van grote waarde is dat ik mensen geraakt heb, troost heb kunnen bieden en dat er in ieder geval over gepraat wordt. Dat is een belangrijk begin. We zijn er natuurlijk nog niet. Ik krijg ook reacties tijdens mijn werk, maar ook binnen de gay-community, van mensen die zeggen: ‘Dit is ook mijn verhaal, maar er open over zijn durf ik nog niet’.
Ik heb met het lied vooral een statement willen maken. Door me kwetsbaar op te stellen, laat ik zien dat in je eigen kwetsbaarheid je grootste kracht ligt. Uiteindelijk gaat het om wie je bent en niet om wat andere mensen van je vinden. Ik wil mensen vooral meegeven dat je trots op jezelf mag zijn en geen schaamte hoeft te voelen. Ik hoop dat dat mensen kracht geeft om zelf een stap te zetten. Je zou kunnen zeggen dat het lied ook therapeutisch is geweest voor mezelf. Het voelt als een bevrijding en het heeft rust in mijn leven gebracht. Ik heb het leven altijd positief gezien, ook nu. De band met mijn ouders en broer is niet anders geworden, ik denk dat hun steun de afgelopen jaren de ultieme bevestiging is dat ze inderdaad onvoorwaardelijk van mij houden.”
Benieuwd naar Een goed gesprek? Je kunt de video vinden op: www.eengoedgesprek.one.
Dit artikel verscheen eerder in hello gorgeous #24.
Tekst Anouk Benden Fotografie Christopher de Gast
