TheRecollectors.com verzamelt verhalen van familieleden, die hun ouders hebben verloren aan de gevolgen van aids. Ook Aneuris (32) heeft zijn moeder aan aids verloren. ‘Vergeten zal ik haar nooit, dansend als een witte engel door de kamer.’
Wat is een mens zonder zijn of haar herinneringen? Niet veel. Mensen hebben herinneringen nodig om lief te hebben, voor troost, voor geluk, en vooral om niet te vergeten. Een website die geïnspireerd is door herinneringen is TheRecollectors.com.
Het verhaal van de recollectors begon ongeveer veertien jaar geleden in New York, toen journaliste Whitney Joiner in een gesprek met haar collega’s liet vallen dat haar vader was overleden aan de gevolgen van aids. ‘Oh’, had één van haar collega’s geantwoord, ‘de vader van mijn vriendin is daar ook aan overleden.’ Niet veel later ontmoette Joiner deze vriendin, Alysia Abbott. Beide vaders bleken homoseksueel te zijn en beiden zijn gestorven in 1992.
Storytelling
Waarom kenden ze niet meer mensen die hetzelfde hadden meegemaakt? Deze vraag inspireerde hen, en uit dit gedachtengoed is de website TheRecollectors.com voortgevloeid: een storytelling website en community voor de vele kinderen en familie, achtergelaten door ouders die zijn gestorven aan de gevolgen van aids.
Elk verhaal van een recollector is op een unieke wijze overtuigend, ontroerend en voorzien van indrukwekkende familiefoto’s. Hun afkomst, geslacht, seksuele oriëntatie en sociaaleconomische achtergrond zijn, net als de epidemie zelf, zeer gevarieerd. Het enige dat alle recollectors gemeen lijken te hebben, is de impact van het verlies.
‘Wat we vinden’, aldus Abbott, ‘zijn vele nooit geheelde wonden. Schaamte en geheimhouding waren vaak overheersend, met als gevolg dat het verlies geheel werd weggestopt.’ De groep van recollectors biedt ruimte om te kunnen genezen. De verloren ouders worden op een mooie wijze teruggebracht in het leven van de recollectors, zonder pijnlijke herinneringen en met een gevoel van steun en warmte. En dat is precies wat Joiner en Abbott wilden bereiken.
Moeder
Aneuris heeft zijn moeder op jonge leeftijd verloren aan de gevolgen van aids. Hoewel deze tragische gebeurtenis een grote impact op zijn leven van heeft gehad, koestert hij de fijne herinneringen aan haar nog iedere dag.
‘Tot mijn vijfde waren mijn moeder en ik bij elkaar. Daarna ben ik, samen met mijn twee neefjes en nicht, opgegroeid bij mijn oom, de oudste broer van mijn moeder. We leefden als een traditionele, katholieke familie op het boerenland in Puerto Plata, in het noorden van de Dominicaanse Republiek. Op financieel gebied hadden we niets te klagen, mijn oom was majoor in het leger. Voor deze onbezorgde jeugd ben ik hem dankbaar.
Ik heb altijd geweten dat mijn moeder er niet was. Ze werkte op de Wallen in Amsterdam om geld te verdienen voor zichzelf en haar gezin. Natuurlijk heb ik haar gemist. Zo heb ik als kind op een christelijke basisschool gezeten. Het was daar gebruikelijk om iedere Moederdag een brief te maken voor je moeder. Ik dus ook. Ieder jaar gaf ik de brief aan mijn stiefmoeder (de vrouw van mijn oom), maar ik wist dondersgoed dat zij niet mijn echte moeder was. Dit heeft mij als kind veel pijn gedaan.’
Niet zoenen
‘Toen ik 12 jaar oud was, ontving ik een brief van mijn moeder. Ze bleek ziek te zijn en was inmiddels naar Curaçao verhuisd. Over haar ziekte was ze meteen heel open: het was aids. Toen ik dit hoorde, werd ik bang, ontzettend bang.
Drie jaar later kreeg mijn oom een telefoontje. Mijn moeder wilde graag naar de Dominicaanse Republiek komen om daar te sterven. Ze ging bij mijn oma wonen en ik kon haar alleen in de vakantie en met Kerstmis zien.
Toen ik haar voor het eerst sinds mijn 5e weer zag, werd mij verteld dat ik mijn moeder niet mocht zoenen. Dit raakte mij, ondanks alles wat er gebeurd was, wilde ik niets liever dan mijn eigen moeder vasthouden en knuffelen. Ik weet nog dat mijn moeder zelfs een aparte vork en lepel kreeg, zo bang was men voor mogelijk besmettingsgevaar.
Op de dag voor haar overlijden vroeg ze me of ik haar wilde vergeven: “Ik ben ziek geweest en ik heb er niet voor jou kunnen zijn”. Ik voelde niets, ik kon niet eens huilen. Ook op de begrafenis bleven mijn ogen droog. Why do I have to cry for her? Ze is er immers nooit voor mij geweest.
Mijn moeder overleed in 1998, pas 31 jaar jong. Na haar overlijden werd haar kleding, in het geheim, direct verbrand door mijn familie. Dit kenmerkt de angst en onwetendheid die er toentertijd heerste. De mensen wisten niets over aids, en wilden er vooral ook niets over weten. Het was een mysterie. Don’t ask, don’t tell.’
Lees de rest in hello gorgeous #12
Tekst Lisan Jansen Lorkeers Fotografie Corinne de Korver
