Dolly Bellefleur (alter ego van Ruud Douma) is ambassadeur voor Amsterdam Gay Pride 2015. Deze ‘Frau Antje van het Verkeerde Kantje’ zet zich al 25 jaar in voor homo-emancipatie. ‘Als minderheid loop je nou eenmaal altijd het risico ondergesneeuwd te raken.’
Bij binnenkomst in het Amsterdamse Lloyd Hotel wordt Ruud (54) enthousiast begroet door het personeel. Hij blijkt er een graag geziene gast. ‘In november heb ik mijn 25-jarig artiestenjubileum als Dolly Bellefleur gevierd met een optreden in de theaterzaal van de Openbare Bibliotheek van Amsterdam. Het Lloyd Hotel heeft me toen een overnachting aangeboden. Op die manier kon ik na afloop van de voorstelling heerlijk relaxen en me in de watten laten leggen.’
Hoe was het om als homoseksuele jongen op te groeien in een streng christelijk dorpje in het Gooi?
‘Als gezin vielen we nogal uit de toon. Mijn ouders waren geen kerkgangers en op zondag mocht ik als enige van de klas gewoon naar het zwembad. Op het doorbreken van de zondagsrust werden we echt aangekeken door het dorp. Ik was zo’n kind dat rustig op zijn kamer zat te tekenen en niet van sport hield. Op school was ik het buitenbeentje. In de gymles werd ik steevast als laatste gekozen als er teams gevormd moesten worden. Ik werd veel gepest. Kinderen voelen het aan als je anders bent. Met homoseksualiteit was ik nog helemaal niet bezig, laat staan met travestie. Pas toen me in 1989 werd gevraagd in travestie een show te presenteren, heb ik voor het eerst een jurk aangetrokken.’
Ging dat meteen goed?
‘Dat eerste optreden werd een onverwacht succes, maar vergeet niet dat ik ook de tijd mee had. Eind jaren tachtig was Nederland, en zeker Amsterdam, rijp voor travestie en uitbundige feesten. Aids kwam steeds meer opzetten en sloeg diepe wonden in de gay scene. Uit al die ellende ontstond de behoefte om los te breken en plezier te maken.’
Speelden hiv en aids ook een rol in je optredens?
‘Begin jaren ‘90 kon je mij en collega’s als Vera Springveer, Nicky Nicole en Dusty via de Schorerstichting boeken voor een avond over safe seks. Aan de hand van een spel brachten wij dan een gesprek op gang over hiv en veilig vrijen. Dat was soms hilarisch, maar ik zal nooit vergeten dat een man op zo’n avond aan zijn vriendengroep voor het eerst vertelde dat hij seropositief was. Het hele gezelschap was natuurlijk hevig geëmotioneerd. Op zo’n moment kan ik juist in mijn rol als Dolly goed de noodzakelijke afstand bewaren. Niemand heeft er iets aan als ik mee ga zitten snotteren.
Een ander moment dat ik niet zal vergeten is een optreden in het Prinsengrachtziekenhuis. Ik trad daar op voor mensen met aids. Eén van hen was de toenmalige eigenaar van gay bar de Spijker. Een boom van een kerel die ik heel goed kende, omdat ik de ruimte boven zijn café mocht gebruiken als repetitieruimte. Vlak voordat ik op moest, zag ik hem liggen: broodmager en met allerlei slangen en apparatuur aan zijn lichaam. ‘Gewoon doen wat je altijd doet’, zei mijn regisseur en hup, ik het podium op. Zoals altijd begon ik mijn show met ‘Een, twee, drie, is everybody happy…..?’ Ja, dat ging goed. Het lijkt af en toe wel alsof Dolly een magisch stafje heeft waarmee ze mensen even uit hun dagelijkse ellende tovert.’
Seksuele diversiteit
Het afgelopen jaar mocht Dolly Bellefleur tijdens haar jubileumshow La Cage au Dol, de Andreaspenning in ontvangst nemen. Deze prestigieuze onderscheiding gaat naar personen die voor Amsterdam een grote prestatie met een landelijke uitstraling hebben verricht. Burgemeester van der Laan reikte de penning aan haar uit met de woorden: ‘Jouw mentaliteit is net zo mooi als je uiterlijk, want je strijdt al jaren voor homo’s, biseksuelen en transgenders.’
Krijg je met al die belangeloze optredens nog wel genoeg brood op de plank?
‘Zo nu en dan is dat wel een issue aan het worden. Ik probeer natuurlijk wel in te schatten of er inderdaad geen budget is. Maar goed, ik zeg nou eenmaal niet snel nee als me iets gevraagd wordt.’
Je bent dit jaar ambassadeur voor de Amsterdamse Gay Pride. Wat houdt dat in?
‘Samen met Margriet van der Linden en Raymi Sambo ben ik dit jaar het gezicht van Pride. Ik vaar mee met de Canal Parade en kijk er enorm naar uit om het grote slotfeest op het Rembrandtplein te presenteren. O ja, en ik loop natuurlijk mee met de Pride Walk vanaf het Mercatorplein naar het Homomonument! Dat wordt nog een grote uitdaging op mijn hoge hakken. Het ambassadeurschap brengt veel werk met zich mee, maar ik heb bewust ja gezegd. Als minderheid loop je nu eenmaal altijd het risico ondergesneeuwd te raken. Ik vind het enorm belangrijk dat seksuele diversiteit zichtbaar is en blijft.’
Wil de organisatie van Gay Pride met jouw ambassadeurschap nog een specifieke doelgroep bereiken?
‘Haha, waarschijnlijk een wat oudere doelgroep. Ik zeg wel eens gekscherend dat mijn publiek aan het uitsterven is. Nee hoor, dat valt wel mee. Twee jaar geleden vroeg een tienjarig meisje om mijn handtekening. Ik vertelde haar toen dat ik ervan droomde dat een meisje zoals zij ooit nog eens een spreekbeurt over me zou houden. Inmiddels is ze twaalf en heeft pas geleden een spreekbeurt gegeven over bijzondere seksualiteiten. Ze vroeg mij daarbij aanwezig te zijn. Als voormalig gepest kind vond ik het heel spannend om voor een klas met dertig pubers te staan, maar het was geweldig. Bijna alle kinderen wilden mijn rode pumps passen. Ja, ook de jongens! Zo’n ervaring zorgt ervoor dat ik weer vol optimisme naar de toekomst kan kijken.’
Hoe ziet die toekomst eruit?
Dit artikel stond eerder in hello gorgeous #11. Daarin kun je ook de bijzondere foto zien van Dolly in de Pride-vlag. Deze vlag hangt tijdens Pride elk jaar aan de Westertoren in Amsterdam.
Tekst Joep Heldoorn Fotografie Taco Smit
