Hoe een gewoon, gelovig meisje uit Trinidad dankzij of ondanks hiv terechtkwam in Amsterdam als zelfbewuste directeur van het Global Network of People Living with HIV (GNP+). Het verhaal van Suzette Moses-Burton, 47 jaar, hiv-positief, sprankelend, energiek en bedachtzaam.
‘In 1986 kreeg ik voor het eerst met hiv te maken. Een vriend van me had aids. In die tijd kon je in Trinidad nergens goede hulp krijgen. Het taboe en de onwetendheid waren zo groot, er waren geen verzorgenden of verplegenden die wilden helpen. Met een groep vrienden hebben we voor hem gezorgd. Zijn ziekbed was kort: hij overleed al na een paar weken. Vanaf dat moment ging ik als vrijwilliger voorlichting geven over hiv en aids.’
Radeloos
‘Ik was een keurig meisje met weinig relaties. Ik trouwde en kreeg een dochter, maar mijn huwelijk liep op de klippen. Met mijn dochtertje, die toen 3 was, vertrok ik naar St. Maarten. Ik wilde er een jaar of twee werken en daarna weer terugkeren naar Trinidad. Ook op St. Maarten bleef ik voorlichting geven.
Ik liet me elk jaar medisch checken en in 1993 liet ik me ook testen op hiv. Daar was geen enkele concrete aanleiding voor, ik was niet ziek, ik voelde me goed, het was gewoon voor de zekerheid. Ik bleek hiv-positief. Ik heb het opgelopen tijdens een relatie na mijn huwelijk. Zoals zovelen in die tijd deden we het eerst veilig, maar na een poos vertrouwde ik hem en hadden we onbeschermde seks. Ik had geen moment gedacht dat ik risico liep. Dat neem ik mijzelf niet kwalijk, al was het misschien naïef.
Ik was radeloos, de dokter gaf me nog een jaar of twee. Hoe moest dat met mijn kind? Gelukkig heb ik een heel hechte familie, die mij altijd steunde – no matter what. Ik kon en kan altijd bij hen terecht. Zij zouden dan ook zeker voor haar zorgen, maar dat was natuurlijk niet wat ik wilde; ik wilde haar zien opgroeien, bij haar blijven tot ze volwassen was.’
Deal
‘Van huis uit ben ik katholiek opgevoed, ik heb een heel sterk geloof. Ik wendde mij letterlijk tot God. Eerst met al die vragen die iedereen waarschijnlijk wel heeft na zo’n bericht. Waarom ik? Wat moet ik hieruit leren? Wie helpt me verder?
Uiteindelijk – en ik weet dat je zoiets als gelovige eigenlijk niet mag doen – sloot ik een deal met Hem: laat me leven tot mijn dochter groot genoeg is om op eigen benen te staan. Laat mij tenminste één hiv-positieve ondersteunen en tenminste één persoon helpen niet geïnfecteerd te raken door een naïef vertrouwen te hebben in zijn of haar partner, zoals ik deed. Het gaf me rust.
Ik kreeg na een poosje een betaalde baan in de structurele zorg voor mensen met hiv/aids, zodat ik veel langer op St. Maarten bleef dan de bedoeling was. Toen mijn dochter haar middelbare school af had gemaakt, zat mijn deal met God erop. Wat nu?’
Hiv-moe
‘Meer dan tien jaar was ik kerngezond, maar op een bepaald moment kreeg ik signalen dat mijn weerstand achteruit ging en ben ik met medicatie begonnen. Een paar jaar geleden was ik wel heel moe van de hiv-wereld. Ik had er al zoveel jaren in gewerkt, mijn taken waren uitgebreid, mijn netwerk was gegroeid, het was zwaar geworden. Ik had er eigenlijk genoeg van en wilde mij bezinnen op iets anders. Ik was hiv-moe.
Precies in die periode zocht GNP+ een nieuwe directeur. Verschillende mensen zeiden me dat ik moest solliciteren, maar alles in mij zei: nee! Toen heb ik heel lang nagedacht, me afgevraagd wat ik dan wilde en hoe. En ik wendde mij opnieuw tot God, want dat hoort bij mij. Ik heb gezegd: “Als dit is wat het moet zijn, laat het dan zo zijn”. Dus ik schreef een sollicitatiebrief.
Op het moment dat ze me belden dat ik op de shortlist stond, besloot ik er ook helemaal voor te gaan. Ik kon me niet voorstellen dat ze mij ook echt zouden willen hebben. Toen ik hoorde dat ik het was geworden…,het was raar. Ik accepteerde dat het zo moest zijn.’
Lees de rest in hello gorgeous #11
Tekst Marleen Swenne Fotografie Linelle Deunk
