Op papier was het een erg goed idee om gratis wifi beschikbaar te stellen aan de congresgangers van AIDS2012.
Jammergenoeg pakt zoiets anders uit in de praktijk, wanneer 20.000 mensen tegelijkertijd proberen te twitteren of een update op Facebook te plaatsen.
Gelukkig was er één plek in het Convention Centre waar je altijd een internet verbinding had en dat was in de Positive Lounge.
Een duidelijk geval van positieve discriminatie.
Deze lounge is voor mensen met hiv, die daar tot rust kunnen komen met gratis koffie, fruit en water, en andere positivo’s kunnen ontmoeten.
Gister, vlak voor ik mijn presentatie zou gaan houden, liep ik de lounge binnen om mijn voeten rust te geven en me mentaal voor te bereiden op wat ik zou gaan zeggen over de toekomst van hiv-preventie, gezondheid en mensenrechten.
Er was net een workshop aan de gang over weerbaarheid en er stond een bejaarde hiv-positieve man uitleg te geven over het ouder worden met hiv.
“They are talking a lot about 50 plus, but what about the people who are over 65??”
Na hem kwam een zwarte vrouw van ongeveer veertig jaar voor de groep staan. Zij had al vijftien jaar hiv en vertelde over die eerste jaren dat zij hiv had.
Ze was bang, serviel tegenover de professionals die voor haar zorgden en ongeïnformeerd over hoe zij het beste uit haar leven met hiv kon halen.
Tot ze wakker werd en zag dat ze het heft in eigen handen moest nemen, in plaats van alleen maar te vertrouwen op haar artsen.
“Stand up for your rights and make sure that you get to live the life you want. Don’t settle with 40, or 50 years, but get as old and healthy as you want to be!”
Het was alsof deze woorden de toehoorders ook wakker schudden uit hun middag dip.
Een vrouw beklaagde zich over het feit dat de organisatie van AIDS2012 niet even een bus had geregeld voor die mensen die niet zo goed kunnen lopen, om de quilts te aanschouwen die op de grasvelden in The Mall liggen.
Een andere vrouw maakte zich kwaad over het feit dat er eigenlijk geen vrouwen met hiv als sprekers in de sessie zichtbaar waren. “Just to share our lives as women with HIV.”
De zwarte vrouw hoorde het aan en knikte grondig met al het geklaag. Toen stond ze op uit haar stoel en zei: “People, it’s all true. But what are we doing to make a difference?”
We kunnen klagen en ons kwaad maken, maar als we verandering willen zullen we toch eerst zelf moeten opstaan en verandering in werking zetten.
Amen!
Onverwachts geïnspireerd stond ik zelf op om te vertrekken naar de zaal waar mijn sessie zou plaatsvinden.
Ik was er klaar voor!
Leo Schenk
